Bill Mollison (1928–2016) prekursor i współtwórca permakultury; urodził się w małej rybackiej wiosce Stanley w Tasmanii. Gdy miał 15 lat, porzucił naukę w szkole, by pomóc rodzinie w prowadzeniu piekarni. Niedługo potem został rybakiem łowiącym rekiny, później pracował jako leśniczy, młynarz, traper i przyrodnik. W 1954 roku zaczął pracę w Oddziale Badań nad Fauną i Florą Organizacji Badań Naukowych i Przemysłowych Wspólnoty Narodów (Commonwealth Scientific and Industrial Research Organisation, CSIRO) i przez następne dziewięć lat, jako starszy urzędnik ds. technicznych, prowadził badania nad stanem rolnictwa i lasów odległych części Australii. W 1963 roku pełnił obowiązki kustosza Muzeum Tasmanii, po czym wrócił do pracy w terenie jako członek Komisji ds. Rybołówstwa Śródlądowego, w której zajmował się badaniem nad ujściami rzek i fauną dróg wodnych.
W 1966 roku wrócił do formalnej edukacji, jednocześnie utrzymując się z najróżniejszych dorywczych zajęć: poganiacza bydła, bramkarza na zabawach tanecznych, poławiacza rekinów i nauczyciela w ekskluzywnych szkołach dla dziewcząt. Studiował m.in. biogeografię i psychologię społeczną, a po uzyskaniu dyplomu został wykładowcą studiów doktoranckich na Uniwersytecie Tasmańskim na kierunku ochrona środowiska, a głównym obszarem jego zainteresowań w tym czasie było oddziaływanie środowiska na zachowania populacji kręgowców. Na uczelni tej prowadził opracowany przez siebie kurs, w którym łączył osiągnięcia psychologii stresu z wiedzą na temat funkcjonowania układu hormonalnego. W 1974 roku wspólnie z Davidem Holmgrenem, wówczas studentem tego uniwersytetu, opracował koncepcję permakultury, która stała się podstawą ich książki Permaculture One.
Porzuciwszy karierę akademicką, Mollison założył w 1978 roku Instytut Permakultury i wydawnictwo Tagari Publications, by całkowicie poświęcić się propagowaniu zasad i strategii permakultury na świecie. Swoją wiedzę przekazał tysiącom studentów, projektował, zakładał i finansował niezliczoną liczbę projektów, wspólnot i instytutów na wszystkich kontynentach. Na międzynarodowych konferencjach poświęconych zrównoważonemu rozwojowi często wygłaszał przemówienia programowe. Napisał wiele artykułów, programów, raportów i zaleceń dotyczących projektów gospodarstw, skupisk miejskich i funkcjonowania instytucji państwowych. Jest laureatem licznych nagród, takich jak:
● Steward of Sustainable Agriculture, USA, 1966,
● The Banksia Environmental Award Australia, 1994, przyznana za promowanie zrównoważonych systemów na świecie,
● Outstanding Australian Achiever Award, 1993,
● Vavilov Medal, Moskwa, 1991, medal Rosyjskiej Akademii Nauk Rolniczych za wkład w rozwój rolnictwa zrównoważonego i systemów wspólnotowych,
● honorowe członkostwo Rosyjskiej Akademii Nauk Rolniczych, 1991, wyróżnienie przyznane jako pierwszemu obcokrajowcowi,
● Reconocimiento, Meksyk, 1989, nagroda przyznana przez gubernatora stanu Sonora za pracę z biednymi rolnikami z obszarów wiejskich i podmiejskich,
● Honorary Fellow of the Schumacher Society, Surrey, Wielka Brytania, 1989,
● Tree Tax Award, Holandia, 1988,
● Right Livelihood Award, 1981, nagroda przyznawana osobom, które opracowały praktyczne i wzorcowe rozwiązania powszechnych problemów społecznych i środowiskowych (nazywana alternatywną Nagrodą Nobla).
Pod koniec lat dziewięćdziesiątych Mollison wycofał się z aktywności dydaktycznej, jednak do późnego wieku podróżował po świecie, propagując swoją teorię zrównoważonych systemów. Ostatnie lata życia spędził w rodzinnej Tasmanii. Zmarł w wieku 88 lat.
Reny Mia Slay uczennica i wieloletnia współpracownica Billa Mollisona; wychowała się na Wyspach Kanaryjskich. Jej ociec był nauczycielem i właścicielem gospodarstwa warzywnego. Przeprowadziła się do Stanów Zjednoczonych, by tam rozpocząć studia i we wczesnych lat siedemdziesiątych zaangażować się w ruch z powrotem ku ziemi (back to the land). Jest współautorką Homesteaders Handbook, która pracowała sezonowo w jednym z pierwszych gospodarstw ekologicznych z Kalifornii.
Po pobycie zawodowym w Meksyku trafiła do The Farallones Insitute, który był pionierskim ośrodkiem dydaktycznym i badawczym w dziedzinie tzw. odpowiednich technologii (appropriate technology) i zrównoważonego projektowania. Była jednocześnie kierowniczką biura, organizatorką warsztatów, przewodniczką wycieczek i praktykantką w dziedzinie projektowania terenów uprawnych (edible landscaping). Zainspirowana teorią parmakultury przeprowadziła się do Tasmanii i została „zagraniczną przedstawicielką” Billa Mollisona i organizatorką jego wyjazdów do Europy, Nowej Zelandii, Stanów Zjednoczonych i Nepalu, a także objazdów po Australii. Do 1998 Reny Slay kierowała wydawnictwem Tagari Publications. Przez wiele lat ściśle współpracowała z Billem Mollisonem nad wydaniem książek o permakulturze. Reny Mia Slay realizowała się również w sztuce jako artystka o ustalonej renomie.
Magdalena (zweryfikowany) –
Bardzo treściwa i fantastycznie zilustrowana pozycja. Najbardziej podoba mi się duża ilość ilustracji z przykładami konkretnych rozwiązań. Ogólne informacje o permakutrurze są również zawarte w książce i zaprezentowane może nawet lepiej niż w innych źródłach, ale ich właśnie w innych źródłach mi nie brakowało, a konkretów owszem. Bardzo polecam.
https://lubimyczytac.pl/ksiazka/4998310/wprowadzenie-do-permakultury